Mateusz Jasiński urodził się ok. 1780 r. w Pułtusku (rej. urodzin w 1781 r.) w mieszczańskiej rodzinie Stanisława i Heleny zd. Łyszczyńskiej. Po ukończeniu nauk początkowych w miejscowej szkółce postanowił poświęcić się stanowi duchownemu. Po ukończeniu seminarium został kaznodzieją przy Katedrze Lubelskiej i w jakiś czas później kanonikiem lubelskim. „Uprzejmość i szczerość oraz ujmująca i przekonująca wymowa w głoszeniu słowa Bożego” sprawiły, że ówczesny biskup lubelski uczynił go najpierw zarządcą, a potem proboszczem parafii Górki. W następnych latach, z woli przełożonych objął zarząd Szkół i Seminarium Węgrowskiego księży bartolomitów. Kompleks tych szkół zlikwidowali Rosjanie po Powstaniu Listopadowym, a księży usunięto stamtąd w 1833 r., co było karą za ich czynne zaangażowanie w działania powstańcze. Następnie ks. M. Jasiński „przez wzgląd na doświadczenie, zasługi i gruntowne przygotowanie”, mianowany został Regensem Seminarium przy Katedrze św. Jana w Warszawie, gdzie wykładał teologię moralną. W tym samym czasie mianowano go także proboszczem parafii Góra Kalwaria. Kiedy jednak decyzją ówczesnych władz, w 1835 r. została utworzona Akademia Duchowna w Warszawie, powołano go na jej profesora. Akademia mieściła się wówczas w budynku klasztoru franciszkanów przy ul. Zakroczymskiej i kształciła nauczycieli religii dla szkół krajowych, nauczycieli seminariów duchownych, kaznodziejów i urzędników konsystorzy diecezjalnych. Językiem urzędowym był tam j. polski, jedynie przedmioty teologiczne wykładano w j. łacińskim oraz wystawiano w nim dyplomy. ks. M. Jasiński wykładał tam także teologię moralną. Z zachowanych wspomnień jego słuchaczy wynika, że „znakomicie znał teologię moralną i wykładał ją umiejętnie z żywem zastosowaniem jej do praktycznego życia kapłanów i pasterzy duchownych, a przy tem życiem swojem świątobliwem, pełnem słodyczy w obejściu, wpajał w swych słuchaczów prawdy i przepisy tej nauki z bardzo wielkim ich pożytkiem”. Ponoć jednakże Rada Akademicka tej uczelni nie całkiem podzielała ową opinię, albowiem na swoich posiedzeniach w 1837, 1838 i 1841 r. zalecano mu zmianę używanych przez niego podręczników, wskazując jednocześnie z jakich to powinien korzystać przy swoim nauczaniu dla dobra swych słuchaczy. Gdy ks. M. Jasińskiego zaczęły opuszczać siły nadwątlone długą pracą, wiekiem i chorobą, uczyniono go Ojcem Duchowym tej uczelni i dalej służył tam swą wiedzą. W ostatnich latach życia zamieszkiwał w Warszawie przy ul. Świętojańskiej 26. Wiódł życie skromne i wiecznie zaprzątały go książki. Zmarł 13 czerwca 1847 r. w wieku 68 lat. Akt jego zgonu spisano w katedrze św. Jana. 20 czerwca 1847 r. zgodnie z jego ostatnią wolą, jego zwłoki przewieziono do Góry Kalwarii i tutaj pochowano, a jego pogrzeb zgromadził, poza mieszkańcami, także grono jego kolegów oraz uczniów. Wypada dodać, że Akademię Duchowną w Warszawie uważa się za XIX – wieczną protoplastkę późniejszej Akademii Teologii Katolickiej i obecnego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Opracował Janusz Bielicki
Klasztor franciszkanów Warszawa ul. Zakroczymska, widok obecny
Klasztor franciszkanów ul. Zakroczymska, ryc. M. Starkman ok. 1855 r.